Aby przedstawić genezę bursztynu, musimy odbyć podróż w czasie i wyobrazić sobie tereny północnej Europy około 40-50 milionów lat temu, z okresu sprzed zlodowacenia, porośnięte subtropikalnym lasem.

Być może wskutek gwałtownego ocieplenia lub obecności w atmosferze pyłów wulkanicznych pewien rodzaj drzew – tradycyjnie wskazuje się na „pinus succinifera” (sosnę bursztynodajną) – zaczął produkować wielkie ilości żywicy. To ona właśnie przetrwała, twardniejąc i przekształcając się w bursztyn.

Niezwykła jest wędrówka bursztynu z obszaru tego pierwotnego lasu na terytoria, gdzie dziś jest znajdowany.

Początkowo był on transportowany poprzez system rzeczny w kierunku południowo-wschodnim ku morzu. W delcie legendarnego Eridanu gromadziły się osady tak zwanej „niebieskiej ziemi”. Do największego przemieszczania się bursztynu doszło jednak w okresie plejstoceńskim, gdy spływające na południe, a następnie topniejące lodowce powodowały przesuwanie ogromnych mas ziemi – zasięg lądolodu wyznacza też granice występowania bursztynu na Nizinie Europejskiej. Wreszcie niespełna 10 tysięcy lat temu, po cofnięciu się lodowca, bursztyn mógł znaleźć się w wodach Morza Bałtyckiego, gdzie po dziś dzień go znajdujemy.